به گزارش فرهنگ امروز به نقل از مهر؛ بهمن کریمیان رییس انجمن کارکنان لابراتوآر سینمای ایران با اشاره به تاثیرات دیجیتال شدن سینما بر روند فعالان این عرصه در ایران گفت: از اواسط سال گذشته دیجیتالی کردن سالن‌های سینما از سوی مسئولان سینمایی کشور مطرح شد. این طرح ابتدا در جشنواره سی و دوم فیلم فجر برای سینماهایی که در جشنواره حضور داشتند اجرایی شده بود، اما از سال گذشته این مساله به تولید در سینما کشیده شد. براساس برنامه ریزی های جدید سازمان سینمایی، سینمای ایران به سمت و سوی سینمای دیجیتال و تولید در این عرصه گام برداشت. البته برداشتن چنین قدم بزرگی جای اعتراض ندارد و می تواند به رونق سینما کمک کند، اما مشکل بزرگ در این مورد، این بود که سازمان سینمایی به یک باره و بدون ایجاد زمینه مناسب اقدام به دیجیتالی کردن سینمای ایران کرد.

دو شرکت لابراتوآر سینمایی ورشکست شدند

وی با اشاره به اینکه زمانی که ناگهان و بدون برنامه ریزی طولانی مدت سینمای ایران را که برپایه سینمای ۳۵ میلیمتری می چرخید به سینمای دیجیتال تبدیل می کنند تبعات منفی به همراه دارد، توضیح داد: با اجرای ناگهانی این طرح، نزدیک به ۱۵۰ نفر از اعضای انجمن کارکنان لابراتوآر با معضل بیکاری مواجه شدند و دو شرکت بزرگ لابراتوآر با نام «فیلمساز» و «بدیع» ورشکست شدند و حتی امکان تغییر کاربری برای این شرکت ها به وجود نیامد.

ناظر کیفی فیلم «قدمگاه» تاکید کرد: زمانی که از صاحبان دو شرکت نام برده خواستیم شرایطی را فراهم کنند تا همچنان به کار خود ادامه دهند، گفتند که مگر سینمای ایران چقدر تولید دارد که بخواهیم خدمات پس از تولید را به آن ارائه دهیم. حالا که سینما به سمت دیجیتال شدن پیش می رود، هر کس می تواند در خانه خود با یک کامپیوتر خانگی اثر سینمایی را آماده نمایش کند و اگر بخواهیم به کار خود ادامه دهیم تنها صرف هزینه اضافی است.

وی بیان کرد: پیش بینی مدیران این شرکت ها درباره انجام فعالیت های پس از تولید فیلم ها در خانه ها و توسط افراد غیر حرفه ای تنها با این هدف که تهیه کنندگان هزینه کمتری را برای فیلم خود پرداخت کنند، به واقعیت تبدیل شد و امروز می بینیم که افراد در خانه های خود به تصحیح رنگ و ویژوآل افکت ها می پردازند و نتیجه آن را به خوبی می توان روی پرده سینما مشاهده کرد.

این فعال در حوزه لابراتوآر سینمایی ادامه داد: مشکلات دیجیتالی شدن فیلم ها تنها به روند پس از تولید یک فیلم سینمایی از جمله تصحیح رنگ و یا ویژوآل افکت ها خلاصه نمی شود و به نوع فیلمبرداری و در نهایت چگونگی نمایش آن فیلم ها در سینماها نیز مربوط می شود. به هر حال ما هم معتقدیم که پروسه دیجیتالی کردن سینما باید انجام شود، اما این اتفاق مهم باید طبق یک برنامه ریزی انجام می شد تا فعالان در حوزه سینما با داشتن زمان کافی این پروسه را طی کنند.

خانه سینما هشت سال پشت درهای بسته ماند

کریمیان گفت: به هر حال آنچه که سینمای دیجیتال برای انجمن کارکنان لابراتوآر به ارمغان آورد، بیکاری تعداد بالای اعضای این انجمن بود. افرادی که در حال حاضر با مشکل معیشت مواجه شده و شرایط اقتصادی و درآمدی آن ها متزلزل شده است. این درحالی است که مسئولان سینمای ایران همیشه از امنیت شغلی در سینما حرف زده اند و این مساله طی ۸ سال گذشته بیشتر از قبل توسط خانه سینما دنبال شد. هیات مدیره سابق خانه سینما تلاش های بسیاری در این زمینه انجام داد که متاسفانه با درهای بسته مواجه شد.

وی تاکید کرد: به عنوان رییس انجمن کارکنان لابراتوآر سینمای ایران باید تلاش کنم که اعضای انجمن بتوانند در شرایط بهتری قرار گیرند، هر روز بین ۶ تا ۷ تماس از سوی اعضا داریم تا بدانند به کارها و مشکلات آنها رسیدگی می شود یا خیر. این در حالی است که در هیچ زمینه ای به نتیجه نرسیده ایم. این افراد کار می خواهند و متاسفانه در شرایط فعلی هیچ کاری وجود ندارد.

ناظر کیفی فیلم «قارچ سمی» بیان کرد: در حال حاضر تنها ۲ لابراتوآر صدا و سیما و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فعال است که هر کدام از این لابراتوآرها فعالیت های مربوط به نهاد خود را انجام می دهد. به عنوان مثال لابراتوآر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در حال حاضر مسئولیت اصلاح رنگ و ترمیم فیلم های آرشیوی سینمای ایران را برعهده دارد. شرکت های دیگر هم در ابتدای صحبت های خود اشاره کردم که مجبور به تعطیلی شدند.

وی ادامه داد: سازمان سینمایی می توانست قبل از اجرایی شدن این طرح شرایطی را فراهم کند تا افرادی که با دیجیتالی شدن سینما بیکار می شوند، در جایی مشغول به کار شوند. به عنوان مثال من از دوستان خواستم تا شرایطی را فراهم کنند تا بتوانیم یک شرکت لابراتوآر سینمایی راه اندازی کنم و حداقل بتوانم ۲۰ نفر از فعالان این حوزه را دوباره به کار گیرم، شرکتی که می توانست فعالیت های پس از تولید فیلم در حوزه دیجیتال را انجام دهد، اما این طرح با حمایت دوستان و مدیران سینمایی همراه نبود.

صندوق تکریم هنرمندان عضو نمی گیرد

کریمیان با اشاره به اینکه از مدتی پیش از مجید مسچی مدیرعامل سینما شهر درخواست کرده اند تا شرایط کاری مناسبی را برای این گروه از هنرمندان فراهم کند، تاکید کرد: گویا مدیرعامل سینما شهر نیز نتوانسته در این زمینه کاری از پیش برد، چرا که دیگر صحبتی در این زمینه با ما نکرد.

ناظر کیفی فیلم «رسم عاشق کشی» ادامه داد: چه اشکالی دارد که مرکز لابراتوآر دیجیتالی تاسیس شود و بخشی از فیلم هایی که در حال حاضر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و صدا و سیما در حال تصحیح رنگ و ترمیم آن هستند، در اختیار افرادی قرار دهند که هم در این زمینه حرفه ای هستند و در حال حاضر خانه نشین شده اند. در حال حاضر هیچ کدام از اعضای انجمن بیمه نیستند و از ۲۰۰ نفر عضو انجمن بیش از ۱۵۰ نفر بیکار شده اند. طرح تکریم هنرمندان که هر سال تعدادی از هنرمندان سینما را می پذیرفت نیز به دلیل مشکلاتی از جمله بودجه دیگر هیچ عضو جدیدی نمی پذیرد و شرایط معیشتی هنرمندان این عرصه هر روز از روز قبل بدتر می شود.

رییس انجمن کارکنان لابراتوآر سینمای ایران گفت: پیشکسوتان و افراد حرفه‌ای در حوزه لابراتوآر در حال حاضر خانه نشین شده اند و افرادی وارد حوزه تصحیح رنگ و دیگر فعالیت های پس از تولید شده اند که هیچ چیز از سینما و رنگ نمی دانند. برای اینکه بدانیم یک فیلم چه رنگی را نیاز دارد باید سال ها تجربه کسب کرده باشیم. نمی توان تنها به واسطه اینکه با نرم افزارهای جدید دیجیتالی آشنا هستیم در این حوزه دست به کار شویم. به هر حال نتیجه این کم دقتی ها به خوبی روی پرده سینما دیده می شود و فیلم‌ها رنگ و تصویر مناسب ندارند.

وی با تاکید این موضوع که مسئولان دولتی هیچ حمایتی از بخش های مختلف سینما نکردند، توضیح داد: گویا سینمای امروز ما به قضا و قدر سپرده شده است. نظام سینمایی می توانست بدون اینکه فشاری بر این قشر وارد کند، طی یک فرآیند ۱۰ ساله لابراتوآرهای قدیمی را حذف و لابراتوآرهای جدید را جایگزین کند.

کریمیان با اشاره به کیفیت مناسب فیلم ها در حوزه پس از تولید گفت: اگر ادعا داریم که کارگردانان و فیلمبرداران سینمای ایران به نقطه قابل قبول و خوبی رسیده اند، لابراتوآرهای ما نیز در حوزه سینمای آنالوگ به جایگاه خوبی دست یافته بود و ما می توانستیم فیلم های خود را با افتخار و با کیفیت مناسب و قابل قبولی در جشنواره های خارجی به نمایش گذاریم.

وی با اشاره به اینکه باید ببینیم سینمای ایران در حال حاضر سینمای دیجیتال دارد و یا آن را با سینمای الکترونیک اشتباه گرفته ایم، توضیح داد: بارها به مسئولان گفته ام که تصویری که روی پرده سینما می بینیم قابل قبول نیست، یکی از دلالیل کیفیت پایین تصاویر این است که فیلم های سینمایی با دوربین های دیجیتال گرفته می شود و آن چه که روی پرده سینما به نمایش گذاشته می شود، پایین تر از رزولوشن سینمای دیجیتال است و این مساله نتیجه بی تجربه وارد شدن به دنیای دیجیتال است.

ناظر کیفی فیلم «مهمان مامان» در پایان تاکید کرد: زمانی که یک فیلم با دوربین ۴K فیلمبرداری می شود، حداقل باید با ویدئو پروژکشن ۲K در سینما به نمایش گذاشته شود. اما دوستان در حوزه سینما چند ویدئوپروژکشن با کیفیت بسیار پایین وارد کشور کردند و بعد از آن شنیدم که این سیستم ها را در راستای بومی سازی در کشور ساخته اند. مساله بومی سازی و یا خودکفایی در حوزه های مختلف بد نیست، اما باید علم این امر را داشته باشیم که بتوانیم.